به آخر داستان فکر نمی‌کردم فقط و فقط برای زنده ماندن تلاش می‌کردم. حس می‌کردم باید زنده بمانم تا تمام کارهای ناتمامم را به سرانجام برسانم.
همه چیز آن‌قدر هم شجاعانه نبود. روزهای اول ساعت‌ها با صدای بلند گریه می‌کردم اما نمی‌خواستم که ضعیف باشم. اگر جا می‌زدم قطعا از بین می‌رفتم. تمام تلاشم را برای قوی بودن کردم. با اعتماد به خدا و آنکولوژیستم به قدرت درونم ایمان آوردم و جنگیدم.

همه چیز از بین رفت موهای سر . ابرو . مژه و …
تبدیل شدم به زنی رنگ پریده با دردهای عمیق، اما با روحی که از تحمل درد روز به روز متعالی تر می‌شد.
دیگر با شکایت از خدا نمیپرسم چرا من؟ اکنون خدا را شاکرم که این بیماری فصل جدیدی را در زندگی ام رقم زد.

از تمام زنان مبتلا به سرطان پستان تقاضا دارم که قدرتمندانه مبارزه کنید و باور کنید زندگی با تمام سختی‌هایش ارزش جنگیدن را دارد. برای زنی که مبتلا به سرطان پستان شده، همراهی شریک زندگی در این بحران و مهربانی بدون ترحم اطرافیان بسیار مهم است.

زیبایی یک زن فراتر از داشتن مو و اندام مناسبش است. عاشقانه مهر بورزید که عشق در درمان سرطان معجزه می‌کند.